[GRE] Husaberg FE 570. Ένα μήνα πριν, στην Manresa της Ισπανίας. Για την παρουσίαση των Husaberg του 2011. Ζέστη, σκόνη, υγρασία και ένας λόφος γεμάτος κοτρόνες. Ο πίσω τροχός ίσα που αγγίζει τον βράχο. Μαζεύεις όση φόρα μπορείς από το ανηφορικό μονοπάτι και απλά παλεύεις να την κρατήσεις. Το γκάζι σταθερό, άλλωστε κάθε απότομο άνοιγμα ή κλείσιμο θα σου χαλούσε την ροή. Λίγο πριν τον βράχο, βοηθάς λίγο με τα γόνατα, τραβάς το μπροστινό και … είσαι πάνω. Τι φωτογραφία! Κόντρα ήλιο, αλλά τόσο καλά φωτισμένη. Αισθάνεσαι τη μοτοσυκλέτα να ξεπερνά την κόλαση πέτρας και περνώντας σε ένα άλλο επίπεδο να χάνεται στο γαλάζιο ουρανό.
[ENG] Husaberg FE 570. A month ago in Manresa, Spain. For the Husaberg MY 2011 press launch. In a hot, humid and dusty hill, full of stones. The rear wheel’s just touching the rock. You just try to make the greatest possible momentum at the steep uphill before the ascent. Steady on the throttle, besides every awkward movement could easily ruin your momentum. Just before the final ascent, pull the handlebars, bent your knees and … you made it to the top. What a picture! You just feel the motorcycle overcoming this hell of stones, reaching another level, heading towards the blue sky.
[GRE] Τον Οκτώβρη του 2008 στη Mende, στη νότια Γαλλιά. Το παγκόσμιο πρωτάθλημα enduro μόλις έχει ολοκληρωθεί και οργανώνεται βραδιά απονομής σε κεντρική αίθουσα, με επίσημο ένδυμα και τον Alain Blanchard σε ρόλο εκφωνητή και παρουσιαστή. Μαθαίνουμε για το event και φτάνουμε στον χώρο, με τα τζηνάκια μας και τα T-Shirtάκια μας. Στεκόμαστε σε μια γωνία, να συμμετέχουμε στο φαγοπότι δεν παίζει ως επίσημα απρόσκλητοι, ο Λεγάκης βγάζει την κάμερα και αποθανατίζει πρόσωπα και στιγμές. Χαμογελαστός ο Mika πάντα μαζί με την Marika, ο Johnny με την Geraldine, ο Juha με τον… Eero, ο Ivan με το αμόρε, και ο θεότρελος Antoine, που δεν δείχνει να πτοείται από τη μοναξιά του.
[ENG] October 2008, in Mende, southern France. The world enduro championship is over and the official prize-giving ceremony is on. Alain Blanchard is holding the microphone. We arrive at the spot wearing our jeans and T-Shirts and stand somewhere in the back. Giorgos Legakis is reaching for his Cannon and starts capturing faces and moments. Mika’s smiling with Marika always by his side, Johnny’s standing near Geraldine, Juha’s got Eero close to him, Ivan’s accompanied by his girlfriend and "crazy" Antoine doesn’t mind being alone.
[GRE] Με τον Γιώργο μεγαλώσαμε μαζί στην Ζάκυνθο. Ίδιο θρανίο, άπειρες βόλτες με ποδήλατα, παπιά… Αυτός έτρεχε αγώνες καρτ και μου περιέγραφε ιστορίες που φαίνονταν σχεδόν μυθικές (μάλλον εκεί κόλλησα το μικρόβιο με τους αγώνες). Για βρεγμένες πίστες, εναλλακτικές γραμμές, μάχες σώμα με σώμα κ.α Στον αντιπρόσωπο της Honda στη Ζάκυνθο, είχε ξεμείνει ένα Honda CR 125R, σχεδόν δύο χρόνια μετά την πρώτη χρονιά παραγωγής του. Είχαμε λιώσει να το χαζεύουμε ώρες έξω από την βιτρίνα. Μια μέρα ο Γιώργος μου λέει: “θα το πάρω”. Φανταστείτε! Ένα καθαρόαιμο δίχρονο Motocross. “Και θα το οδηγούμε μαζί!”. Έψησε τον πατέρα του, και μια μέρα πήγε και το πήρε. Είχε μάλιστα ανέβει Αθήνα και αγόρασε πλήρη εξοπλισμό. Θυμάμαι ένα πρωί, είχαμε ραντεβού στα κτήματα του θείου του με τις ελιές, στο Καλαμάκι, για την πρώτη μας βόλτα. Είχε βρέξει και το χώμα ήταν μαλακό. Το βάλαμε μπροστά. Τι ήχος! Ξεκίνησε αυτός και μετά μου δάνεισε την στολή (όλα δύο νούμερα μικρότερά μου) και φτιάξαμε ένα μικρό πιστάκι στο χωράφι. Η πρώτη πραγματική βόλτα στο χώμα… η απόλυτη ευτυχία!
[ENG] Giorgos and I grew up together in Zakynthos. Classmates, spending endless hours crusing around on our bicycles. He was racing go karts, and describing mythic stories from wet tracks, alternative racing lines and amazing battles on track (probably responsible for me getting the racing virus). At the local Honda dealer in Zakynthos, there was a Honda CR 125R left for some years. We had spent endless hours just starring at it from the street outside. And one day, Giorgos is telling me he was planning to buy it. And that we would ride it together. A two-stroke racing Motocross bike! He even bought all the necessary gear from one of his trips to Athens. I remember the morning we got it on the dirt. It was at his uncle’s olive tree fields in Zakynthos. We fired up the engine. What a sound! He started first and then lent me his gear (two sizes smaller than mine) to try as well. We made a small track. My first ever proper ride on dirt… the ultimate joy!
[GRE]JohnHogan: Φανταστείτε έναν Βρετανό superport συντάκτη (περιοδικό Visordown, πρώην T.W.O), που έχει κάνει ελάχιστα enduro στην ζωή του, αναγκασμένος μάλιστα να υπομένει τις βλακωδώς αυστηρές απαγορεύσεις για κίνηση εκτός δρόμου της Μ. Βρετανίας, να έρχεται στην Ελλάδα, να ντύνεται εντουράς και να καβαλάει από το Ν. Κόσμο μέχρι τη γνωστή πηγή της Βαρυμπόμπης. Είχε πάθει σοκ, κυριολεκτικά. Όχι μόνο για το πόσο μεταμορφώθηκε το τοπίο μέσα σε μερικά μέτρα, μόλις βγαίνοντας από την Εθνική Οδό και περνώντας από την γέφυρα της Βαρυμπόμπης χωθήκαμε στο πρώτο μονοπάτι μετά την “πράσινη πόρτα”. Αλλά και για το γεγονός ότι ντυμένοι με τον εξοπλισμό μας, πάνω σε δύο καθαρόαιμες enduro μοτοσυκλέτες (χωρίς πινακίδα φυσικά), διασχίσαμε το κέντρο της Αθήνας και κάναμε πραγματικό enduro, σε χώρο χωρίς σπουδαίους περιορισμούς. Από την πράσινη πόρτα φτάσαμε μέχρι την πηγή από χαλαρά μονοπατάκια και φλαταδούρες. Κόλλησε μόνο μια φορά σε ανηφοράκι στα Βασιλικά κτήματα, είχε γίνει μούσκεμα στον ιδρώτα, αλλά χαμογελούσε διαρκώς και δεν μπορούσε να το πιστέψει. Την επόμενη ημέρα πήρε ένα Yamaha FZ1 Fazer που είχαμε στο περιοδικό και έφυγε για Δελφούς. Πιστεύοντας ότι θα βρει την διαδρομή από τους χάρτες του. Χάθηκε, τον ψάχναμε μια ολόκληρη μέρα, αλλά τελικά επέστρεψε, φόρτωσε την βαλίτσα του εικόνες και πήρε το αεροπλάνο της επιστροφής.
[ENG] John Hogan: Imagine a British supersport editor from Visordown magazine (ex T.W.O), with minor experience in off-road riding, having to submit all those stupid off-road riding restrictions G. Britain’s imposing, coming to Athens, wearing a borrowed MX suit and riding a BMW G450X through the city center to the pure enduro trails in Varibobi. He was speechless. Not only due to how the whole scenery transformed in those few meters from the national road to the first single-trails in Varibobi, but also because of the fact that riding our two racing enduro bikes, of course with no registration plates on their back, we went through the center of the town. Kind of like riding an enduro bike in front of the Buckingham Palace. We did some easy trails up until our meeting point in the mountain of Parnitha, he got stuck only once in an uphill, he was sweating to hell but never stopped smiling. I think that will be an experience he won’t easily forget. The next day he borrowed a Yamaha FZ1 Fazer from our magazine and decided to ride to Delphi, a historical place somewhere in mainland Greece. He said he would find his way using his trusty maps, but got lost and came back a day later. He packed his suitcase with images of Greece and took the plane back to the U.K
[GRE] Από πού να αρχίσω; Mousse πίσω κλασμένο από καιρό, πλαστικά γεμάτα γραντζουνιές, μετά από άπειρες τούμπες στην λάσπη των Καρπαθίων, μετά από δύο ώρες λειτουργίας χωρίς στάλα νερό στο κύκλωμα και εκατό χιλιόμετρα άσφαλτο για να φτάσω στο Sibiu από Εθνική, μετά από τέσσερις μέρες όπου εάν έβαζες τρίτη ταχύτητα στο κιβώτιο ήσουν ευτυχής. Τόση ταλαιπωρία, αλλά αυτό ακάθεκτο. Και φορτωμένο με την κούτα με τα ανταλλακτικά, το έξτρα τιμόνι, το έξτρα μπροστινό φτερό και τα υπόλοιπα πλαστικά. Δεμένα πρόχειρα με ταινία στο πίσω μέρος της σέλας. Εφόσον επιστρέφοντας από Ρουμανία, κάποιοι είχαν αποφασίσει να μου κλέψουν το τρέιλερ, έπρεπε να κατεβάσω το Betάκι στα παιδιά της TheFuoristrada Co. καβάλα. Τι παλικάρι μηχανάκι! Αφού άντεξε ΟΛΑ αυτά, δεν το φοβάμαι πια σε τίποτα.
[ENG] I don’t know where to start from. With the bib-mousse on the rear tire getting dangerously soft during the last two days of the race, the plastics full of scratches after some innumerable crashes in the mud of the Carpathian mountains, having run for almost two hours and a hundred kms to reach Sibiu with no fluids inside the cooling system, after four days in a row where using third gear would make anyone happy. But it didn’t seem to care that much. Loaded with that big box with the spare parts I was carrying with me in Romania, the extra front fender, the plastics in the black garbage bag, the extra handlebars. Tapped on top of the rear part of the seat. Since some people decided to steal my trailer, I had to ride the Beta RR 520 back to the dealer, The Fuoristrada Co. What a bike! Since it managed to survive all those hardships, I don’t think there’s anything to worry about anymore.
[GRE] Ο πρώτος μου αγώνας ever, τον Μάρτιο του 2006 με το Yamaha WR 450F. Φαντάρος ακόμη. Είχα κανονίσει με τον ξάδελφό μου να περάσει από σπίτι να με φορτώσει με το τρέιλερ, αλλά αποκοιμήθηκε και με ξέχασε. Έτσι, φόρτωσα τον σάκο με τα εντουράδικα στην πλάτη, βγήκα Αττική Οδό και πήρα τον δρόμο για το Μαρκόπουλο. Με απίστευτο άγχος. Στεκόμουν μόνος περιμένοντας την εκκίνηση και έτρεμαν τα χέρια μου. Στην εκκίνηση της κατηγορίας Junior με είχαν βάλει με τον Θοδωρή Ερμήλιο (δεξιά) και το φιλαράκι του τον Ανδρέα Αλεξίου (αριστερά). Τον Θοδωρή τον γνώριζα ως αναγνώστης του 0300 κι ένιωθα μεγάλη τιμή να ξεκινάω μαζί του. Ξεκινήσαμε στην Απλή και είδα ότι μπορούσα να τον ακολουθήσω. Είχα ενθουσιαστεί. Όμως αυτός γνωρίζοντας τις χαλαρές απαιτήσεις του Attika, πήγαινε χαλαρά. Τελικά κόλλησα σε μια λασπωμένη αντιπυρική και έφαγα καπέλο, γιατί τα λάστιχα που είχα στο WR450F δεν ήταν αμιγώς εντουράδικα, αλλά 50-50. Αλλά τερμάτισα. Κατενθουσιασμένος και διαλυμένος στις τούμπες. Σε μία από αυτές μάλιστα έσπασε το φανάρι του Yamaha. Κι έπρεπε να γυρίσω σπίτι πάλι καβάλα. Φόρτωσα ξανά τον τεράστιο σάκο στην πλάτη και βγήκα Αττική βράδυ. Χωρίς φώτα βέβαια. Αλλά δεν με ένοιαζε. Είχα τερματίσει!
[ENG] At my first race ever on March 2006. Riding my Yamaha WR 450F. Still in the army. I had arranged for my cousin to pick me up with his trailer, but he fell asleep and never showed up. So I wore my huge enduro sack in my back, rode the WR450F and headed for the place where the race would start. When I finally reached the place, my hands were shaking. I was so nervous. They had me starting with Theodoris Ermilios (the guy on the right). Theodoris was an editor at 0300 magazine and starting with him was making me feel very proud. I could even follow him in the liaison. I was excited. But then I got stuck in a large uphill and got a great time penalty. But I managed to finish the race, having counted too many falls. At one of them, the front light broke. After the finish, it was getting dark and I had to go back home. So I rode my Yamaha with no light on the highway and reached home late. But I didn’t mind. I had finished my first race
[GRE] Το Gas Gas του Φωτάκη, στο αεροπλάνο, μέσα στο αεροπλάνο. Και ναι, δεν ήταν καθόλου εύκολο να το ανεβάσουμε εκεί πάνω. Το εγκαταλειμμένο μεταγωγικό στο γνωστό σημείο της Πάρνηθας, αποτέλεσε μια φωτογραφική εναλλαγή για τα στατικά μας. Έπρεπε, όμως, να βρεθεί τρόπος να ανέβει πάνω του το Gas Gas. Έφτιαξα μια πρόχειρη ράμπα από μια παλιά πόρτα και προσπάθησα να το ανεβάσω από την πίσω πλευρά, που είχε την μικρότερη απόσταση από το έδαφος. Όμως η ράμπα δεν άντεξε το βάρος εμένα και της μοτοσυκλέτας κι έσπασε, αφήνοντας τον έναν τροχό πάνω και τον άλλο στο αέρα. Τελικά το πιάσαμε με τον Λεγάκη και το φέραμε πάνω στο παλιό αεροπλάνο. Μέσα στο αεροπλάνο, βομβαρδισμένο τοπίο. Κομμένες λαμαρίνες, γυαλιά παντού, ευτυχώς είχα τις μπότες. Το κατέβασα με ένα μίνι άλμα.
[ENG] My friend Fotis’ Gas Gas EC 250, shot inside an abandoned airplane, somewhere in Parnitha. But we had to find a way to put the motorcycle inside the plane, so we created something like a small ramp, using a broken door. Finally the ramp broke, leaving the front wheel on the airplane and the back hanging in the air. We managed to bring it inside the plane, among broken pieces of steel and glass. I jumped my way down.
[GRE] Ιούλιος του 2009, στην παρουσίαση των Husaberg του 2010. Καμιά ώρα έξω από την Βαρκελώνη. Υποτίθεται ότι θα στήναμε με τον φωτογράφο ένα ωραίο και απλό πέρασμα. Αργό και σταθερό, ο φωτογράφος υποτίθεται ότι θα επικέντρωνε το κάδρο του στην ομορφιά του τοπίου. Έλα όμως που είχα την φαεινή ιδέα να ανακαλύψω τις δυνάμεις μου στην ανάβαση του λόφου πάνω από το σημείο; Ανέβηκα σχετικά εύκολα, αλλά όταν βρέθηκα λίγο πριν την κορυφή, ανακάλυψα ότι τα πράγματα είναι δύσκολα. Από τα δεξιά, την απέναντι πλευρά, απλά δεν υπήρχε περίπτωση να κατέβω γιατί ήταν γκρεμός. Οπότε, αναγκαστικά, αναστροφή και πίσω. Τελικά κατέβηκα από το σχεδόν κάθετο τμήμα, στα αριστερά του δέντρου, ευτυχώς βρίσκοντας καλή πρόσφυση για να σταματήσω πριν τον επόμενο γκρεμό. Κιόλααυτάλόγωτου χαζού ενθουσιασμούμου.
[ENG] July 2009, at the MY 2010 Husaberg press launch, almost an hour drive from Barcelona. I was supposed to make an easy action shot, but I had a smart idea. I wanted to check what might be at the top, or even behind that hill, so started climbing up. A few meters before its top, I realized I was in a bad situation and had nowhere to go. From the right side, it was simply impossible to go and there was no point in climbing to the top. So I carefully turned my front wheel to the left and climbed down the steep descent on the left side of the hill. And all that just because of my stupid excitement.
[GRE] Τέλη Μαίου του 2008, έξω από την Βαρκελώνη. Το μεγάλο βήμα της BMW στον χώρο του enduro, που άκουγε στο όνομα G450X, παρουσιάζεται για πρώτη φορά στους δημοσιογράφους, και, ως συνήθως, κάνω το παν για μια καλή φωτογράφηση. Η BMW είχε προσλάβει τέσσερις φωτογράφους, τους είχε απλώσει κατά μήκος μιας διαδρομής enduro μερικών χιλιομέτρων, οπότε ήταν εύκολο να συλλάβουν κάθε στιγμή, καλή ή άσχημη. Σε ένα πέρασμα από το βαθύ λούκι με την βρεγμένη άμμο, το γκάζι ανοίγει λίγο περισσότερο και ξαφνικά, αισθάνομαι το τιμόνι να φεύγει από τα χέρια μου. Μετά από μια χορευτική “Superman” φιγούρα, βρίσκομαι φαρδύς πλατύς στη μαλακή άμμο να γελάω. Το μηχανάκι, ευτυχώς, δεν έπαθε τίποτα.
[ENG] At the end of May 2008, I flew to Spain in order to ride the new BMW G450X, at the first official press launch. BMW was then trying to take a new step in the enduro world, so it gave its best to make us feel comfortable. There were four photographers around the almost 4 km enduro loop. I was trying to make a good shot out of the deep and muddy rut, when suddenly I opened the throttle just a little bit more, lost contact with the handlebars and found myself flying like Superman over the soft sand. Hopefully the bike got no damage and the shooting went on just fine.
[GRE] Αρχές Αυγούστου του 2009 στο Λουτράκι με τον Mika Ahola. Τι άνθρωπος, τι παιδί, τι αναβάτης! Δεν έχω πολλά λόγια, άλλωστε οι φωτογραφίες του Λεγάκη μιλούν από μόνες τους. Σε μια πίστα σκέτο ναρκοπέδιο, τέρμα παντού κι ένα σύννεφο σκόνης και άμμου να γεμίζει τον ουρανό. Από τον προηγούμενο χειμώνα ο Mika σχεδίαζε να έρθει στην Ελλάδα νωρίτερα από το WEC των Σερρών, ώστε παράλληλα με την προπόνησή του να κάνει και λίγες μέρες διακοπές. Με τον Δημήτρη Κεραμιδά, που τον είχε συναντήσει σε αποστολή στην Ιταλία, οργανώσαμε την επίσκεψη του Mika, που πέρασε δύο ολόκληρες εβδομάδες γυρνώντας την Ελλάδα και οδηγώντας σε διάφορες πίστες, από την Κέρκυρα, το Λουτράκι, το Λιτόχωρο και πάει λέγοντας. Η φωτογράφηση έγινε για το σχετικό άρθρο στο ΜΟΤΟ, υπό τα ορθάνοικτα στόματα των Κίμωνα Καράμπελα, Κώστα Χαχάγια, Δημήτρη Κεραμιδά, του δικού μου και βέβαια όσων λίγων είχαν την τύχη να δουν τον παγκόσμιο πρωταθλητή από κοντά. [ENG] Beginning of August 2009 at Loutraki, Greece, with Mika Ahola. There’s not much to say about Mika, this amazing person, and the pictures do speak for themselves. On a really rough and slippery terrain, Mika was going full gas everywhere, filling the sky with a cloud of dust and sand. Mika was planning to spend some days before the WEC GP of Serres touring around Greece, so my colleague Dimitris Keramidas and I arranged his route around our country, which involved a lot of swimming, fishing and, of course, training. Mika arrived in Greece with his wife, Marika, and together they visited Corfu, Loutraki and Litochoro. The shooting took place in Loutraki by Giorgos Legakis, for Moto Magazine.
[GRE] Στη νότια Γαλλία, στο χωριό του Antoine Meo, μαζί με τον γείτονά του, Gautier Paulin. Ένα βίντεο που οι άνθρωποι του Moto Verte (http://www.motoverte.com/) έφτιαξαν εδώ και περίπου δύο χρόνια, με τον Gautier έχοντας κατακτήσει το Πανευρωπαϊκό Πρωτάθλημα MX να δοκιμάζει τις δυνάμεις του πάνω στο Kawasaki KX250F της ομάδας Bud Racing στο παγκόσμιο, και τον θεότρελο Antoine να προπονείται σκληρά για την πρώτη του χρονιά στο WEC (παγκόσμιο πρωτάθλημα enduro) με την Husqvarna. Απίστευτα whip και οδήγηση άλλου επιπέδου από το παρεάκι των δύο Γάλλων που φαίνεται να το διασκεδάζουν απίστευτα. Για αυτό και το συγκεκριμένο βίντεο είναι από τα αγαπημένα μου. Ανεβάστε τον ήχο, λοιπόν, και απολαύστε. Πόσο ταιριάζει το Jerk it out των Caesars με τους τετράχρονους κόφτες!
[ENG] At the south of France, Antoine Meo is accommodating at his ranch his dear friend Gautier Paulin. A video made by the guys at Moto Verte (http://www.motoverte.com/), almost two years ago. Gautier had just won the European MX Championship and was starting a career at the world championship. Antoine was training hard for his first year at the World Enduro Championship with Husqvarna. Incredible whips and some great riding from the two “buddies” that seem to enjoy every moment of it. That’s why it’s one of my favorites. Turn up the volume and enjoy.
[GRE] Αύγουστος του 2008 στις Σέρρες. Στην πρώτη παγκόσμια παρουσίαση των ριζοσπαστικών Husaberg. Με δευτέρα και το γκάζι ανοικτό. Πάνω από το ποταμάκι στην περιοχή του Αι Γιώργη. Μ’ αρέσει αυτή η φωτογραφία. Είναι του τύπου “πάρε να ‘χεις”. Από το τεύχος 423 του ΜΟΤΟ. [ENG] August 2008 at Serres. At the official press launch of the brand new Husaberg MY 2008. Second gear full throttle. Over the stream at Agios Giorgios area. I like this picture a lot, cause it’s somehow provocative, kind of making you want to twist the throttle wide open. The picture was published at Moto Magazine, issue 423.
[GRE] Στα μέσα της 2ης ημέρας, σε ένα από εκείνα τα αχανή λιβάδια, που μετά από είκοσι χιλιόμετρα μονοπάτι σου φαινόταν σαν ατέλειωτες οάσεις από πράσινο. Όπου χωρίς την βοήθεια του GPS, δεν είχες καμία απολύτως ελπίδα να βρεις τον δρόμο της συνέχειας. Η φωτό είναι του Ρουμάνου Dragos Dumitru (Facebook).
[ENG] At the middle of Off-Road Day 2, at one of those endless fields of green, where the help of your GPS was more than necessary if you wanted to find the way to the next checkpoint. Photo taken by Romanian photographer, Dragos Dumitru (Facebook).
[GRE] Εγώ είμαι. Με μακρύ μαλλί, πριν τη μεγάλη "πτώση". Είμαστε νομίζω Σεπτέμβρη του 2002, στο χωράφι του πατέρα μου με τις ελιές στη Ζάκυνθο. Στις πρώτες χωμάτινες εξορμήσεις με το YamahaDT125R. Με κράνος AGV (το είχα πάρει από το Μοναστηράκι, 27.500δρχ. σε επίσκεψη στην Αθήνα), ένα ζευγάρι γάντια Acerbis κι ένα Jersey, φτιάχνω το πρώτο μου πιστάκι . Ελλείψει εμπειρίας, βέβαια, αυτό κατέληξε να είναι ένας απλός κύκλος γύρω από τα δέντρα. Είχε βρέξει και στο μαλακό χώμα δημιουργήθηκαν αμέσως πατήματα. Εγώ, όμως, έπλεα σε πελάγη ευτυχίας. Έπεφτα και γελούσα, σηκωνόμουν και συνέχιζα, γύρω γύρω. Κι άμα βαριόμουν άλλαζα φορά. Ο Πέτρος κι ο Μαρίνος, παρακολουθούσαν, μάλλον απορούσαν με την επιμονή μου. Γελούσαν κι αυτοί.
[ENG] That’s me with long hair, before the great loss. I think that pic’s taken somewhere back in 2002, at my father’s olive tree fields in Zakynthos. At one of my very first dirt outings with my ultimate weapon, my Yamaha DT125R. An AGV helmet, a pair of gloves and a jersey was more than enough for that time. I even made a small track, more like a simple circle around the trees. But I was so happy with that. I would fall, laugh, get up again and keep going. And when I got bored, I just changed direction. My friends Petros and Marinos were there, watching, laughing too.
[GRE] Λίγο το τσουχτερό κρύο της Καστοριάς, λίγο η τρέλα που μας δέρνει, αποφασίσαμε με τον Λεγάκη να κάνουμε άλλη μια υπερπαραγωγή, με εμένα αυτή την φορά σε ρόλο χορευτή του καλλιτεχνικού μπαλέτου και φόντο τα τρία ολοκαίνουρια HM-Honda της ομάδας του Νίκου Ζουρνατζή (www.moto-action.gr). Sorry για τον άθλιο θόρυβο.
[ENG] I never intended showing this video to anyone, but it's great fun. With Giorgos Legakis we are ready to shoot the brand new HM-Hondas which belong to Motoaction racing team (www.moto-action.gr) that my dear friend Nikos Zournatzis owns. So, we put them opposite to Nikos' motorcycle shop, next to the beautiful lake of Kastoria, and we are ready to do the static shots. Sorry about the poor sound.
