Και γιατί να αγχώνομαι;
Αφού όλα είναι στη θέση τους.
Οι λογαριασμοί πληρωμένοι, σχεδόν
Τα αφεντικά το ίδιο κακά
Η ζωή απαράλλαχτα λυπηρή
Ή γεμάτη γέλιο, κάποιες φορές
Η μουσική στο YouTube
Τα μηχανάκια στις λάσπες
Η μοναξιά στο σπίτι
Οι φίλοι παραδίπλα, ευτυχώς
Το τηλέφωνο το ίδιο νεκρό
Το τσάι καυτό, λιγάκι πικρό
Τα σύννεφα όμορφα
Ο καιρός τρελός και γουστάρω
Το κρεβάτι τεράστιο και άδειο,
Τα αεροδρόμια γαλήνια γεμάτα κ’
Η θάλασσα ακόμη παγωμένη.
Μα είναι κι αυτή η ελπίδα
Πως κάτι θα συμβεί, κάτι θα αλλάξει
Θα με σηκώσει το κουδούνισμά του,
Θα σωθεί, ο κόσμος, η Ελλάδα, αδύνατο
Τίποτα δεν θα αλλάξει
Και κάθε μέρα θα συνεχίσει
Να ξημερώνει ίδια,
Σκληρή κι απέραντα γλυκιά
Μια ακόμη πρόκληση.
Το τηλέφωνο, στης κουζίνας το τραπεζάκι
5/2012
