Και η “επανάσταση”;
Εκείνο που αισθάνθηκες,
ένα απόγευμα στη Μεσογείων,
χαζεύοντας στο βάθος το μπλε,
το ροζ ενός ήλιου που δύει.
Ξυπνάς, λες και δεν κοιμήθηκες λεπτό
Κοιμάσαι, σα να μην έχεις κάτι καλύτερο να κάνεις
Κι αυτή η φωνή, από μέσα...
Δεν είσαι στα καλύτερά σου, στέρεψες ενέργεια
Κάθε τέλος και μια νέα αρχή.
Μα εσύ κολλάς στα ίδια τέλη, ή
Μάλλον λίγο πιο πριν.
Και βυθίζεσαι.
Ένα βήμα μετά την άκρη ενός γκρεμού
Και πέφτεις.
Η αλλαγή είναι εδώ,
Μα ήσουν ποτέ έτοιμος;
1/2013
