Στις μεσονύχτιες στράτες περπατάνε
αποσταμένοι οι έρωτες
...γράφει ο Κώστας Καρυωτάκης στη “Νύχτα”.
Το τέλος,
Νύχτωσε.
Μα πριν τα φώτα σβήσουν, τι;
ΝΥΧΤΑ
Είναι αξημέρωτη νύχτα η ζωή.
Στις μεσονύχτιες στράτες περπατάνεαποσταμένοι οι έρωτεςκι οι γρίλιες των παράθυρων εστάξανετον πόνο που κρατάνε
Στις στέγες εκρεμάστη το φεγγάρισκυμμένο προς τα δάκρυα τουκι η μυρωμένη λύπη των τριαντάφυλλωντο δρόμο της θα πάρει
Ολόρθο το φανάρι μας σωπαίνειχλωμό και μυστηριώδικοκι η πόρτα του σπιτιού μου είναι σα ν' άνοιξεκαι λείψανο να βγαίνει.
Σαρκάζει το κρεβάτι τη χαρά τουςκι αυτοί λέν πως έτριξε·δε λεν πως το κρεβάτι οραματίζεταιμελλοντικούς θανάτους.
Και κλαίνε οι αμανέδες στις ταβέρνεςτη νύχτα την αστρόφεγγηπου θα' πρεπε η αγάπη ναν την έπινεκαι παίζουν οι λατέρνες.
Χυμένες στα ποτήρια καρτερούνεοι λησμονιές γλυκύτατες·οι χίμαιρες τώρα θα ειπούν το λόγο τουςκαι οι άνθρωποι θ' ακούνε
Καθημερνών χαμώνε κοιμητήριτο πάρκον ανατρίχιασετην ώρα που νεκρός κάποιος εκίνησενα πάει στη χλόη να γείρει.
copyright@giorgos legakis
9/2010
No comments:
Post a Comment