Ημέρα 3η: Ενός κακού…

Τίποτα τελικά στο Romaniacs δεν είναι εύκολο. Για έναν περίεργο, κάπως μαζοχιστικό λόγο, η διαδρομή δεν σε αφήνει καθόλου ούτε καν να σκεφτείς να χαλαρώσεις. Εκεί που βγαίνει λίγο στο ανοικτό λιβάδι και σκέφτεσαι να σηκώσεις λίγο το βλέμμα για να χαζέψεις το τοπίο, βλέπεις την διαδρομή να χάνεται μέσα στο δάσος, κι αρχίζει η κόλαση. Κομμάτια που στην Ελλάδα απλά δεν υπάρχουν. Φαρδιά πατημένα μονοπάτια που συνεχίζουν για δεκάδες χιλιόμετρα περνώντας βουνά και λαγκάδια, καταπράσινα δάση, γεμάτα ποτάμια…

Στα δικά μας τώρα. Ξεκινήσαμε το πρωί από το Petrosani όπου είχαμε διανυκτερεύσει. Εκκίνηση 7.05 για τον Ντίνο και 7.35 για εμένα. Η βροχή πιστός σύντροφος. Μετά από καμιά δεκαριά χιλιόμετρα σε άσφαλτο βρεθήκαμε κάτω από την αψίδα της Red Bull για να πάρουμε εκκίνηση. Μια απολύτως φυσιολογική ανηφόρα αμέσως μετά, είχε από τη βροχή γίνει ύπουλη. Ανεβήκαμε στην κορυφή ενός λόφου και μπήκαμε σε απολαυστικό φαρδύ μονοπάτι με συνεχείς στροφές. Όσο ανεβαίναμε και πιο ψηλά, όμως, η ομίχλη ήταν πιο έντονη και η υγρασία μέσα στο δάσος το ίδιο.

Προτιμώντας να κινηθώ πιο επιφυλακτικά, οδηγούσα πρώτη - δευτέρα στο κλειστό ανηφορικό μονοπάτι. Ακόμη και σε σημεία που θα μπορούσα να μαζέψω μερικά χιλιόμετρα παραπάνω, επέλεγα να κρατάω μια σταθερή και “προσεκτική” ροή. Όμως έτσι η θερμοκρασία του κινητήρα άρχισε να ανεβαίνει επικίνδυνα. Σε μια στιγμή έσκασαν τα υγρά από το ψυγείο, κάτι που θεώρησα φυσιολογικό. Έκανα μερικά μέτρα ακόμα και σταμάτησα σε ένα λιβάδι να συμπληρώσω ψυκτικό που είχα στο τσαντάκι. Όμως για ένα περίεργο λόγο, σα να μου φάνηκε πως το μηχανάκι το ρούφηξε όλο το υγρό πολύ γρήγορα.

Συνέχισα έτσι. Στο επόμενο checkpoint έριξα μια διερευνητική ματιά στον κινητήρα. Κακά μαντάντα. Το συνδετικό “Τ” που ενώνει τα κολάρα του ψυγείου είχε εκραγεί. Νερό στο κύκλωμα είχε μείνει ελάχιστο. Ρώτησα στο checkpoint και με ενημέρωσαν ότι μετά από λίγο δασικό ακολουθούν 30 χιλιόμετρα άσφαλτος, λόγω αλλαγής της διαδρομής την τελευταία στιγμή εξαιτίας της βροχής. Ευτυχώς το κομμάτι ήταν κατηφορικό και όπου μπορούσα έσβηνα τον κινητήρα.

Ήλπιζα πως το Service Point θα πλησίαζε, κι εκεί ίσως έβρισκα μια λύση στο πρόβλημα. Έφτασα στον ανεφοδιασμό, service point πουθενά και ακριβώς από πάνω ανηφόρα με πέτρες και 5 -6 άτομα κολλημένα. Ήταν νωρίς για να εγκαταλείψω. Βρήκα εναλλακτική διαδρομή από την αυλή ενός αγροτόσπιτου και έφτασα στο πρώτο δύσκολο κομμάτι της ανηφόρας. Είχε όμως κι άλλο. Με τα πολλά την έβγαλα και άρχισα να ανεβαίνω πιο ψηλά στο βουνό από δασικό. Service point ακόμη πουθενά. Στην κορυφή του βουνού έκανα το μεγάλο λάθος να σταματήσω για να ελέγξω για άλλη μια φορά εξωτερικά τον κινητήρα. Αυτός όμως ανέβασε ακόμη περισσότερη θερμοκρασία, με αποτέλεσμα να συμβούν τα εξής δύο κακά. Πρώτον να κοπεί το σωληνάκι της βενζίνης και δεύτερον να καεί το σωληνάκι του συμπλέκτη, που άρχισε να χάνει την λειτουργία του.

Δεν είχα άλλη επιλογή. Με το αριστερό κρατούσα την τρύπα στο σωληνάκι της βενζίνης και συνέχισα. Λίγες εκατοντάδες μέτρα πιο κάτω, βρέθηκα σε Rescue Point, δύο άτομα της διοργάνωσης, γιατρός και βοηθός. Με ταινία που δένουν τους επιδέσμους, φτιάξαμε το σωληνάκι της βενζίνης. Το Service point αργούσε. Με ένα από τα δύο παιδιά λύσαμε το μηχανάκι για να προσπαθήσουμε με κόλλα δύο συστατικών να φτιάξουμε την ζημιά στο κύκλωμα ψύξης. Μετά από καμιά ώρα έδειχνε οκ. Δεν είχαμε όμως νερό για να γεμίσουμε το ψυγείο. Εμπρός καλά μου ποδαράκια. Θυμήθηκα πως στην βάση του λόφου που είχα ανέβει υπήρχε ρυάκι με τρεχούμενο νερό και κατέβηκα να φέρω. Δυστυχώς η πατέντα μας δεν κράτησε για περισσότερο από πέντε λεπτά. Ευτυχώς όμως μετά τα παιδιά που σταμάτησα ο δρόμος κατηφόριζε.

Όχι ακριβώς δρόμος βέβαια, αλλά κοίτη από ποτάμι που κατέβαινε μια ολόκληρη πλαγιά. Το νερό από το ποτάμι κράταγε την θερμοκρασία σε νορμάλ επίπεδα, δεν είχα όμως συμπλέκτη. Οπότε όταν ήταν να γίνει το μοιραίο, όπου μύριζε τούμπα, άνοιγα λίγο το γκάζι και μάλλον έκλεινα και τα μάτια. Συνέχισα για καμιά δεκαριά ακόμη χιλιόμετρα, αλλά Service Point πουθενά. Έφτασα σε ένα ακόμη σημείο διάσωσης και ξαναρώτησα. Δυστυχώς για να φτάσω στο service point έπρεπε να ανέβω μια ολόκληρη πλαγιά από στενό μονοπάτι, όπως το λένε εδώ τύπου “τικ - τακ”, δηλαδή κάθε λίγα μέτρα να αλλάζεις κατεύθυνση.

Restart. Τι μπορώ να κάνα; Ξαναέλυσα το μηχανάκι για να δω μήπως μπορώ να φτιάξω το σωληνάκι του συμπλέκτη. Τίποτα. Χωρίς νερά και συμπλέκτη, τα πράγματα ήταν δύσκολα. Άνοιξα τον χάρτη με την διαδρομή του αγώνα και πήρα τον δρόμο προς τα πίσω. Ο χάρτης σου παραδίδεται σε κλειστό φάκελο που αν τον ανοίξεις είσαι εκτός αγώνα.

Ενημέρωσα το Νικόλα, τον τέλειο μηχανικό μου, να ψάξει για ανταλλακτικά ώστε να τα βρω μόλις έφτανα στα paddocks. Θα μπορούσα να εκμεταλλευτώ το δικαίωμα να εγκαταλείψεις για μια μέρα, παραμένοντας όμως εντός αγώνα. Η ώρα είναι δώδεκα περίπου, πριν λίγο ανεβήκαμε στο ξενοδοχείο, στο βραδινό εννοείται δεν πήγα, αλλά το μηχανάκι είναι ΟΚ για αύριο. Ξύπνημα στις 5.50 πάλι και ο θεός βοηθός. Τα μέρη είναι απίστευτα, ο αγώνας πολύ πολύ σκληρός και το Betάκι μου, παλληκάρι!!