Τέλος το φετινό Red Bull Romaniacs, κατά γενική ομολογία το πιο δύσκολο στην εφταετή ιστορία του. Με τα αποτελέσματα έχει γίνει ένας χαμός, αλλά το πλέον σίγουρο είναι πως την πρώτη νίκη στην καριέρα του πήρε ο Νεοζηλανδός Chris Birch. Διαλυμένος σωματικά ο Andreas Lettenbichler παραπονιέται για τους χρόνους.
Όσο για εμένα, μια ολόκληρη οδύσσεια σήμερα. Από το μυαλό μου πέρασε πολλές φορές η εγκατάλειψη ή μάλλον πέρασε πολύ λιγότερες ο τερματισμός. Αλλά τελικά βρέθηκα κάτω από την αψίδα του τερματισμού της Red Bull στο Sibiu. Κουρασμένος το πρωί, με μόνιμη πια συντροφιά τις ψιχάλες και τα μαύρα σύννεφα, ήθελα να οδηγήσω προσεκτικά. Τίποτα, όμως, δεν είναι μάλλον απλό στο Red Bull Romaniacs. Χθες βράδυ μέχρι τις 23.00 με το Νικολάκη φτιάχναμε το Beta, και από ότι φαίνεται θα ήταν πάλι ετοιμοπόλεμο.
Μετά από λίγα πρωινά χιλιόμετρα σε άσφαλτο, μπήκαμε σε περιοχή με χαμηλά λοφάκια γεμάτα δέντρα. Το σημερινό σκηνικό δεν είχε σχέση με αυτά όλων των άλλων ημερών. Έλα όμως που μέσα στα δέντρα είχε λάσπη, πολύ λάσπη. Εάν σταματούσε, ακόμη και σε επίπεδο έδαφος έπρεπε να κάνεις κουπί με τα πόδια για να ξεκινήσεις. Κόλαση από λούκια, λάσπη, νερά παντού και όλα σκοτεινά. Δυστυχώς δεν την γλύτωσα και στα πρώτα χιλιόμετρα είχα μ ια τούμπα από τα αριστερά.
Συνέχισα αλλά πάλι, για δεύτερη μέρα ο συμπλέκτης άρχισε να χάνει πίεση μέχρι που δεν λειτουργούσε καθόλου. Σταμάτησα στο πουθενά για να τσεκάρω τι γίνεται, αλλά τα πράγματα ήταν άσχημα. Μια μικρή διαρροή στο σημείο που η τρόμπα δένει με το σωληνάκι, έκανε τον συμπλέκτη να χάνει την πίεσή του. Δοκίμασα βιαστικά με κόλλα δύο συστατικών, αλλά και πάλι είχε διαρροή. Έψαχνα, σκεφτόμουν, προσπαθούσα να βρω λύση, αλλά τίποτα. Ξανά χωρίς συμπλέκτη, δεν γινόταν να συνεχίσω. Είχε περάσει ήδη μία ώρα χωρίς αποτέλεσμα, οπότε λέω “θα κάνω μια τελευταία προσπάθεια με κόλλα πάλι προσεκτικά και ό,τι γίνει”.
Ούτως ή άλλως δεν είχα άλλη επιλογή, μόνος στο πουθενά. Ξαναέλυσα την τρόμπα, καθάρισα όλο το σημείο με βενζίνη, έπλασα προσεκτικά την κόλλα δύο συστατικών, την άλειψα στο επίμαχο σημείο. Περίμενα να στεγνώσει πάνω από είκοσι λεπτά, το φυσούσα να επιταχύνω την διαδικασία, ξαναέδεσα την τρόμπα, την γέμισα με νερό από το Camel Back και άρχισα για άλλη μια φορά να εξαερώνω. Μόλις άρχισα να ξανανοιώθω πίεση στη μανέτα δεν το πίστευα. Πατούσα και ξαναπατούσα τον συμπλέκτη για να το πιστέψω. Είχαν όμως περάσει δύο ολόκληρες ώρες και το θέμα δεν ήταν αν θα συνέχιζα, αλλά το ότι στα δύσκολα κομμάτια πια δεν θα είχα κανένα να με βοηθήσει.
Όπως και συνέβη. Εκεί που είχα αρχίσει να ενθουσιάζομαι, έρχεται το πρώτο ανηφορικό με απίστευτη λάσπη και μια κόλαση από λούκια των προηγούμενων 150 αναβατών. Όλα τα λούκια σκαμμένα στο ένα μέτρο και ποτάμια με λάσπη να κυλούν προς τα κάτω. Δοκιμάζω δύο φορές, τίποτα. Ψάχνω για εναλλακτικό πάτημα, όλα ήταν δουλεμένα στα όριά τους. Κι εκεί που είχα αρχίσει να αγχώνομαι, εμφανίζεται Ρουμανάκι χαμογελαστό δέκα μέτρα πιο πάνω μου στην κορυφή της ανηφόρας. Κάτι μου είπε, αλλά το μόνο που κατάλαβα ήταν το “tour” και το νεύμα με το χέρι του προς τα πίσω. Όπισθεν λοιπόν και αναζήτηση για “καβάτζα”. Όντως πενήντα μέτρα πιο κάτω είχε άλλη ανηφόρα, μακράν πιο εύκολη.
Το πρώτο δύσκολο κομμάτι βγήκε. Με τα υπόλοιπα τι θα έκανα; Φαίνεται όμως πως σήμερα κάποιο μαγικό χέρι με βοήθησε. Στο επόμενο δύσκολο κομμάτι, άλλα δύο άτομα κολλημένα. “Will you help me and then I’ll help you?” Πάντα πιάνει. Σπρώξε – τράβα πάλι και πάει κι αυτό. Φτάνω στο επόμενο checkpoint, αλλά αρχίζω πάλι να ανησυχώ. Ακριβώς από πάνω ξεκινούσε ανηφόρα με μεγάλη πάλι κλίση που χανόταν στο δάσος. Το θέμα τελικά με το Romaniacs είναι πως με τίποτα δεν υπάρχει περίπτωση να χαλαρώσεις και σίγουρα όπου υπάρχει υποψία για δύσκολη ανηφόρα, ετοιμάζεσαι για “πακέτο”. Όπως και συνέβη μετά το checkpoint. Για καλή μου όμως τύχη ξανά εκεί βρήκα κάποιον που σχεδόν τα είχε παρατήσει και πάμε ξανά την γνωστή μας τεχνική, ένας μπροστά τραβάει κι ένας πίσω σπρώχνει. Εντωμεταξύ το φρέσκο νεράκι στον συμπλέκτη δεν άντεχε και πολύ και κάθε είκοσι περίπου λεπτά έπρεπε να κάνω εξαέρωση και να συμπληρώνω. Τέτοια γρήγορη εξαέρωση καβάλα στην σέλα δεν έχω ξανακάνει.
Με αρκετή υπομονή και σίγουρα μπόλικη τύχη έφτασα στο Service Point. Ο Νικολάκης είχε απηυδήσει, όντας σχεδόν μόνος αφού όλοι οι μηχανικοί είχαν φύγει. Συμπλήρωμα υγρών στον συμπλέκτη και συνεχίζουμε. Η ώρα είχε πάει σχεδόν 16.00, οδηγούσα από τις 08.35 και το πρόβλημα ήταν πως εάν δεν τερμάτιζα μέχρι τις 18.35 θα ήμουν εκτός αγώνα λόγω του δεκαώρου για τον μέγιστο χρόνο. Και στο GPS η υπόλοιπη διαδρομή έμοιαζε αρκετά μεγάλη. Τελικά το τοπίο άλλαξε πολύ. Τα τελευταία τριάντα χιλιόμετρα ήταν μέσα σε σχεδόν επίπεδα ακαλλιέργητα λιβάδια.
Και εάν τυχόν σας φαίνεται εύκολο, έπρεπε να βλέπατε τα ύπουλα κρυμμένα ποταμάκια, ανάμεσα στα ψηλά χόρτα, με βάθος στο ένα περίπου μέτρο και το σημαντικότερο, το ότι δεν φαίνονταν με τίποτα. Είχα αρχίσει να αγχώνομαι περισσότερο. Το τελευταίο που θα ήθελα, ήταν ένα υποβρύχιο μηχανάκι, μια ανάσα πριν τον τερματισμό. Η τεχνική; Όπου υπήρχε υποψία για ποτάμι, γερή γκαζιά και τράβηγμα στο τιμόνο. Και ό,τι γίνει.
Μπαίνοντας στο Sibiu, δεν το πίστευα. Στην αψίδα της Red Bull με περίμενε ο Νικολάκης να με αγκαλιάσει. Απίστευτο! Τυχερός αλλά και αρκετά άτυχος, έφτασα στο τέρμα. Εκμεταλλεύτηκα το δικαίωμα της μίας εγκατάλειψης (χθες) και περιμένω αποτελέσματα. Από την Hobby Single λένε πως έχουν βγει εκτός αγώνα πάνω από τριάντα άτομα (από τα 52).
No comments:
Post a Comment