Erzbergrodeo 2013

[GRE] Θυμάμαι το φεγγάρι, μία μικρή αλλά δυνατή καμπύλη, στο βάθος του σκοτεινού ουρανού, ανάμεσα στους υπερφωτισμένους ορθόδοξους τρούλους, νύχτα στο Βελιγράδι. Οδήγηση ανά βάρδιες, τα χιλιόμετρα μετρούν κατά εκατοντάδες. Σε νανουρίζουν ωραία όσο ξαπλάρεις στο κρεβατάκι, στο λευκό κινούμενο σπίτι που ψιλοζορίζεται στις ανηφόρες. Θυμάμαι την αίσθηση δέους, όταν κατηφορίζεις την τεράστια γέφυρα, με το λατομείο του Erzberg στα αριστερά σου. Ένα βουνό γεμάτο τρύπες, οι γύρω κορυφές κάτασπρες, πανύψηλα δέντρα, πράσινα και ψηλά. Αυστριακοί, λιώμα από το μεθύσι, κυλιούνται στις τρεις τα ξημερώματα σε δέκα πόντους λάσπης, με τη βροχή να πέφτει ασταμάτητα. Σε αγώνα ήρθαμε ή… Ο Αντρίκος έχει πλάκα. Δε μιλά πολύ, αγχώνεται πολύ, αλλά παλεύει. Και συνεχίζει. Μα πλάκα έχουμε και οι υπόλοιποι. Καθένας στον κόσμο του, καθένας τον ρόλο του. Και τελικά όλα πηγαίνουν τέλεια, τα βρίσκουμε, περνάμε καλά. Τι άλλο έχει σημασία; Ταξιδεύοντας. Για το κρύο είπα;

 

copyright@Χ. Χριστόπουλος

6/2013