Λυπάμαι

Για τους ανεκπλήρωτους έρωτες

Για τα βράδια μακριά σου

Μα και για εκείνα δίπλα σου.

Και μετά είναι η ελπίδα

Ανάθεμά τη… που σε διαλύει.

Αποχαιρετιστήκαμε, κάτω από την πόρτα σου

Με χαμόγελα μισά, λόγια κρυμμένα,

Σχέδια που δεν…

Βράδια που, μόνοι πάλι κι έρημοι

Σ’ αυτό τον κόσμο το μεγάλο

Μόνοι κι έρημοι, έτσι είναι.

Κι όπως λέει ο Μπουκόφσκι,

“Εκείνο που μετρά περισσότερο

Είναι το πόσο καλά περπατάς στη φωτιά”

Στη φλόγα, στην καταστροφή,

Που μας καίει.

Μια κοινή μοίρα, κανείς δεν ξεφεύγει

Κανείς εδώ δε γλιτώνει

Παρά ζει, αναπνέει όσο κρατά το παραμύθι

Ότι όλα θα πάνε καλά.

Τίποτα δεν θα πάει καλά,

Ποτέ δεν πήγαινε

Τίποτα.

Κι εσύ, τώρα, ετούτη τη στιγμή

Πού να ‘σαι; Τι να σκέφτεσαι;

5/2012

Erzbergrodeo 2013

[GRE] Θυμάμαι το φεγγάρι, μία μικρή αλλά δυνατή καμπύλη, στο βάθος του σκοτεινού ουρανού, ανάμεσα στους υπερφωτισμένους ορθόδοξους τρούλους, νύχτα στο Βελιγράδι. Οδήγηση ανά βάρδιες, τα χιλιόμετρα μετρούν κατά εκατοντάδες. Σε νανουρίζουν ωραία όσο ξαπλάρεις στο κρεβατάκι, στο λευκό κινούμενο σπίτι που ψιλοζορίζεται στις ανηφόρες. Θυμάμαι την αίσθηση δέους, όταν κατηφορίζεις την τεράστια γέφυρα, με το λατομείο του Erzberg στα αριστερά σου. Ένα βουνό γεμάτο τρύπες, οι γύρω κορυφές κάτασπρες, πανύψηλα δέντρα, πράσινα και ψηλά. Αυστριακοί, λιώμα από το μεθύσι, κυλιούνται στις τρεις τα ξημερώματα σε δέκα πόντους λάσπης, με τη βροχή να πέφτει ασταμάτητα. Σε αγώνα ήρθαμε ή… Ο Αντρίκος έχει πλάκα. Δε μιλά πολύ, αγχώνεται πολύ, αλλά παλεύει. Και συνεχίζει. Μα πλάκα έχουμε και οι υπόλοιποι. Καθένας στον κόσμο του, καθένας τον ρόλο του. Και τελικά όλα πηγαίνουν τέλεια, τα βρίσκουμε, περνάμε καλά. Τι άλλο έχει σημασία; Ταξιδεύοντας. Για το κρύο είπα;

 

copyright@Χ. Χριστόπουλος

6/2013