Άθλος Μαινάλου 2011 (MTB only)

[GRE] Ανεβήκαμε από Ζάκυνθο, Κυλλήνη, Αρχαία Ολυμπία κτλ. κτλ. Όλοι μαζί στην εκκίνηση, κατηφορίζοντας αφήνουμε τη Βυτίνα πίσω, συνωστισμός στο πρώτο μονοπάτι, σπρώχνω, λίγες αγκωνιές, λίγο εκτός πατήματος και μπροστά μου η πρώτη μεγάλη ανηφόρα. Πετάλι, πετάλι, ανάσα, γρήγορη ανάσα κι ο χωματόδρομος ανεβαίνει στον ουρανό. Μέχρι που έρχεται το πρώτο κατηφορικό μονοπάτι για την Αλωνίσταινα. Τρέλα! Το Commencal πετάει, σημαδεύω τα μπερμάκια, περνάω και δύο τρεις και βγαίνω στο χωριό. Και ξεκινά ο μοναχικός δρόμος για την κορυφή. Σε ένα σημείο έπαψα να κοιτάζω μακριά, ξενέρωνα να βλέπω κι άλλη ανηφόρα. Πολλά χιλιόμετρα, όλα ανηφορικά, πρέπει να ήταν καμία δεκαριά νομίζω. Αλλά κάποια στιγμή, στην κατηφόρα, πάλι παιχνίδι. Το πρώτο λάστιχο. Μάλλον κάποιος Θεός μου το έστειλε, για να μην τσακιστώ με καμία σαρανταριά χιλιόμετρα στις κοτρώνες και με μαζεύουν με ελικόπτερο. Αλλάζω την σαμπρέλα, φουσκώνω, 31psi μέσα και συνεχίζω. Αλλά ο αγώνας έχει ακόμη δεκαπέντε χιλιόμετρα κι εγώ δεν έχω δεύτερη ανταλλακτική σαμπρέλα μαζί μου. Οπότε χαλαρά στα κατηφορικά, πολύ χαλαρά. Το δεύτερο λάστιχο ήρθε γύρω στα πέντε χιλιόμετρα πριν τον τερματισμό. Αλλά γούσταρα τόσο πολύ που δεν υπήρχε περίπτωση να μην τερματίσω, έστω και με τα πόδια. Περπάτημα λοιπόν στις ανηφόρες και “ζάντα” στις κατηφόρες. Ή θα κοβόταν η πίσω ζάντα στα δύο ή θα τερμάτιζα, δεν υπήρχε κάτι άλλο. Και μετά, στον τερματισμό, σε πιάνει εκείνο το περίεργο, το βλαμένο συναίσθημα που θες κι άλλο, κι άλλο, κι άλλο, σα να μη σου έφτανε όλο αυτό το πακέτο που πέρασες σχεδόν τρεις ώρες τώρα...
Περισσότερα here

11/2011

These moments

[GRE] Ορισμένες φορές νιώθω πως μπορώ να τα βάλω με όλους και όλα, συχνά πάλι ότι είμαι το πιο αδύναμο ανθρωπάκι του κόσμου. Μα εκείνη την ημέρα... ευτυχία. Ο Θανάσης, κατάλαβε, γελούσε. Κι εγώ, σα βλαμμένο, φώναζα μέσα από το κράνος. Τι μηχανάκι κι αυτό! Μαλακία να χαλάς λεφτά σε ψυχοθεραπείες, πάρε ένα Husaberg (sic). Τελικά ζούμε για τις λίγες εκείνες στιγμές, μόνο για εκείνες. Και μετά είναι ο ήχος, δίχρονο 125, το γκάζι, γλυστράς γλυκά στο χώμα, το πετάς στην στροφή, φεύγεις μπροστά.

[ENG] Sometimes I feel like the strongest man on earth, others like a tiny little nothing. But that day… My photographer Thanassis knew, was laughing. And I was shouting from inside my helmet. What a bike! No need spending your money on psychotherapy, get yourself a Husaberg. We do live for these moments, the ones that seldom come, but seem to last forever. And then comes the sound, a tiny smoker, on the gas, sliding to the corner, leaning like feather in the wind, moving forward.

copyright@thanassis koutsogiannis

11/2011

Even Lucia

[ENG] Even Lucia was riding a bike. Well, OK, a moped, even helmetless, but what a great film that was?

11/2011

29ος Κλασικός Μαραθώνιος Αθηνών

[GRE] Λίγο πριν το στάδιο της Παλλήνης, βλέπω το Θανάση να γυρνά το κεφάλι, προσπαθώντας να τσεκάρει άλλη μια φορά αν τον ακολουθώ. Από ώρα έχουμε πάψει να μιλάμε μεταξύ μας, ούτε καν τα απαραίτητα δε λέμε. Δεν υπάρχει δύναμη για κάτι τέτοιο. Οι σκέψεις περνούν κι εξαφανίζονται χωρίς να σταθούν λεπτό, και κάπως έτσι ξαφνικά αποφασίζω να βάλω ακουστικά και  i-pod. Χάνω ρυθμό και εκεί ακριβώς τελειώνει ο αγώνας για εμένα και ξεκινά το μαρτύριο. Είχα πει ότι αν καταφέρω να φτάσω στον Γέρακα, στο τριακοστό δηλαδή χιλιόμετρο, τα υπόλοιπα έντεκα θα ήταν παιχνιδάκι, αποκλείεται να εγκαταλείψω. Μα τα δύσκολα ξεκινούν ακριβώς εκεί. Κι απέναντι, η ανηφόρα τείχος του Σταυρού. Τέσσερις ώρες και δεν χαλαρώνεις, πουθενά. Πονάω, κρυώνω, ζεσταίνομαι, με τυφλώνει ο ήλιος, με τρυπά η βροχή, διψώ, κατουριέμαι, νυστάζω, ζαλίζομαι, θέλω κι άλλο οξυγόνο... Με την καρδιά και το μυαλό σε τόσο έντονους ρυθμούς, κάθε βήμα είναι βάσανο. Οπότε, αρχίζω να τρέχω χαλαρά, να περπατώ κατά διαστήματα, να στέκομαι απλώνοντας τα χέρια στα φανάρια. Τρώω τα δυο πιο νόστιμα μπισκότα της ζωής μου κάπου στο Χολαργό και μισή μπανάνα. Ενέργεια. Τα πόδια τσιμέντο, πόνος και τίποτα δεν κουνιέται. Με πλησιάζει ο Άρης, αυτός υποφέρει από κράμπες, στεκόμαστε δίπλα δίπλα και βήμα βήμα… μιχαλακοπούλου, η τελευταία ανηφόρα, μέγαρο, πολυκατοικίες, χίλτον, κατηφόρα, κόσμος, μια κοπέλα δίπλα βογκάει σε κάθε βήμα, μπαίνουμε στο στάδιο. Κρύο, μετάλλιο αναμνηστικό, amita νέκταρ, φωτό, κόσμος, έτοιμος για λιποθυμία… μα πού είναι το μπουφάν μου; Τρεις μέρες μετά αρχίζω να αισθάνομαι ξανά πώς είναι να περπατώ, επιτέλους ανεβαίνω σκάλες, κατεβαίνω κιόλας. Του χρόνου καλύτερη προετοιμασία. Πιο μεθοδική. Μεγάλο πακέτο ο αγώνας, κι όσο τέσσερις και κάτι ώρες καταριέσαι την ώρα και τη στιγμή που έμπλεξες, τόσο στον τερματισμό τρελαίνεσαι να το ξανακάνεις.

11/2011

Up or down

[ENG] What goes up must (?) come down and there I was, riding this amazing  KTM 690 Rally Replica bike, when suddenly on the face of a jump, instead of changing gear, I accidentally put it on neutral. But managed to save it but dragging my ass on top of the rear fender. Hopefully... otherwise I can barely imagine the drama or ruining a €30.000 bike.

copyright@thanassis koutsogiannis

4/2011

Οι στιγμές

[GRE] Δεν βλέπω ποδόσφαιρο, δεν με αφορά, μπάσκετ ελάχιστα, μα καταλαβαίνω αυτό που ο Λ. Χρηστίδης περιγράφει στα “Χαστουκόψαρα” μιλώντας για εκείνες τις μοναδικές στιγμές: “Είναι μερικές, ελάχιστες, στιγμές στην ζωή ενός ανθρώπου που φαίνονται σαν να κρατούν πενήντα χρόνια. Ο χρόνος από την στιγμή που κλωτσάει το σέντερ φορ το πέμπτο πέναλτι μέχρι την στιγμή που περνάει την γραμμή, το δευτερόλεπτο που η μπάλα αιωρείται στον αέρα μετά το τελευταίο σουτ υπό πίεση από το τρίποντο, κάνα δυο ανατολές, τρεις τέσσερις δύσεις, κάποιες εκσπερματώσεις, και τώρα αυτό… Η αλήθεια είναι ότι κόντεψα να βάλω τα κλάματα.” Μ' ένα Beta στην Πεντέλη, last week, γιεα(χ).

copyright@thanassis koutsogiannis

10/2011