[GRE] Λίγο πριν το στάδιο της Παλλήνης, βλέπω το Θανάση να γυρνά το κεφάλι, προσπαθώντας να τσεκάρει άλλη μια φορά αν τον ακολουθώ. Από ώρα έχουμε πάψει να μιλάμε μεταξύ μας, ούτε καν τα απαραίτητα δε λέμε. Δεν υπάρχει δύναμη για κάτι τέτοιο. Οι σκέψεις περνούν κι εξαφανίζονται χωρίς να σταθούν λεπτό, και κάπως έτσι ξαφνικά αποφασίζω να βάλω ακουστικά και i-pod. Χάνω ρυθμό και εκεί ακριβώς τελειώνει ο αγώνας για εμένα και ξεκινά το μαρτύριο. Είχα πει ότι αν καταφέρω να φτάσω στον Γέρακα, στο τριακοστό δηλαδή χιλιόμετρο, τα υπόλοιπα έντεκα θα ήταν παιχνιδάκι, αποκλείεται να εγκαταλείψω. Μα τα δύσκολα ξεκινούν ακριβώς εκεί. Κι απέναντι, η ανηφόρα τείχος του Σταυρού. Τέσσερις ώρες και δεν χαλαρώνεις, πουθενά. Πονάω, κρυώνω, ζεσταίνομαι, με τυφλώνει ο ήλιος, με τρυπά η βροχή, διψώ, κατουριέμαι, νυστάζω, ζαλίζομαι, θέλω κι άλλο οξυγόνο... Με την καρδιά και το μυαλό σε τόσο έντονους ρυθμούς, κάθε βήμα είναι βάσανο. Οπότε, αρχίζω να τρέχω χαλαρά, να περπατώ κατά διαστήματα, να στέκομαι απλώνοντας τα χέρια στα φανάρια. Τρώω τα δυο πιο νόστιμα μπισκότα της ζωής μου κάπου στο Χολαργό και μισή μπανάνα. Ενέργεια. Τα πόδια τσιμέντο, πόνος και τίποτα δεν κουνιέται. Με πλησιάζει ο Άρης, αυτός υποφέρει από κράμπες, στεκόμαστε δίπλα δίπλα και βήμα βήμα… μιχαλακοπούλου, η τελευταία ανηφόρα, μέγαρο, πολυκατοικίες, χίλτον, κατηφόρα, κόσμος, μια κοπέλα δίπλα βογκάει σε κάθε βήμα, μπαίνουμε στο στάδιο. Κρύο, μετάλλιο αναμνηστικό, amita νέκταρ, φωτό, κόσμος, έτοιμος για λιποθυμία… μα πού είναι το μπουφάν μου; Τρεις μέρες μετά αρχίζω να αισθάνομαι ξανά πώς είναι να περπατώ, επιτέλους ανεβαίνω σκάλες, κατεβαίνω κιόλας. Του χρόνου καλύτερη προετοιμασία. Πιο μεθοδική. Μεγάλο πακέτο ο αγώνας, κι όσο τέσσερις και κάτι ώρες καταριέσαι την ώρα και τη στιγμή που έμπλεξες, τόσο στον τερματισμό τρελαίνεσαι να το ξανακάνεις.
11/2011
No comments:
Post a Comment