Όχι, αποκλείεται. Έπρεπε να πείσω τον εαυτό μου πως βρίσκομαι στον σωστό δρόμο. Το GPS, με την θολή και γεμάτη λάσπη οθόνη, έδειχνε ότι μάλλον πάω καλά. Μα δεν υπήρχε καμία κορδέλα, πουθενά, ήμουν μόνος για ώρα και το ποτάμι που είχα αρχίσει να ακολουθώ εδώ και κάνα χιλιόμετρο έδειχνε να γίνεται ολοένα και πιο δύσκολο. Με πλάτος ενάμιση με δύο μέτρα, πέτρα παντού, πολύ νερό με δυνατή ροή, μπορούσες να πνίξεις το μηχανάκι και τον εαυτό σου ανά πάσα στιγμή. Πόδια κάτω με πρώτη ταχύτητα, αρκετές φορές βουτούσα μέχρι την πλάτη στο παγωμένο νερό για να γλιτώσω το μηχανάκι από το να γίνει υποβρύχιο. Αυτό το κομμάτι σε δικό μας αγώνα enduro; Δεν το συζητώ. Οι διοργανωτές δεν θα ‘ξεραν που να κρυφτούν από τους μανιασμένους – καλομαθημένους εντουράδες.
Καλά πάω άραγε;
Ούτως ή άλλως, πίσω να γυρίσω αποκλείεται.
Οπότε συνεχίζω και ό,τι είναι να γίνει θα γίνει.
Τελικά καλά πήγαινα, το ποτάμι τελείωσε, είδα επιτέλους κόσμο, συνέχισα λίγα χιλιόμετρα αλλά μετά έχασα ένα συνδετικό κολάρο στο κύκλωμα του ψυγείου μαζί με όλα τα υγρά. Το Betάκι ανέβασε θερμοκρασία, έλιωσε το σωληνάκι της βενζίνης, μετά αυτό του συμπλέκτη, και οι πιθανότητές να τερματίσω τη μέρα χάθηκαν. Για να επιστρέψω στα paddock έπρεπε να κάνω 18 χιλιόμετρα από δασικούς και 100 από άσφαλτο, ρουμάνικη Εθνική Οδό.
Σήμερα είδα την φωτό αυτή, από τα παιδιά της Xventure που ψάχνουν τις διαδρομές του 2011. Εκεί έπρεπε να ‘μαι, στην παραδεισένια κόλαση του Red Bull Romaniacs.
No comments:
Post a Comment