Περιμένοντας

Είμαστε εδώ και στεκόμαστε

Είναι υγρά, κάνει ψύχρα, ξημερώνει.

Κάποιοι, οι ανυπόμονοι

Πατούν την κίτρινη γραμμή επιβίβασης.

Εμείς εδώ, λίγο πιο πίσω

Στα καθίσματα τα πλαστικά

Με την τσιμεντένια πλάτη.

Πολλοί έφυγαν, δικοί μας

Αγαπημένοι, φίλοι ή γνωστοί

Σκαρφάλωσαν τα δύο, τρία σκαλοπάτια

Είδαμε τις φιγούρες τους

Να διασχίζουν τα μακρόστενα τζάμια

Να κάθονται αναπαυτικά και

Να μιλούν σε άλλους, ξένους.

Χαιρετισμός τους κάποιος καπνός

Σφραγίδα τους, που μας ξυπνά τα βράδια

Οι εικόνες, οι αναμνήσεις των στιγμών

Που περάσαμε μαζί.

Το σιδερένιο σφύριγμα ενός τρένου που φεύγει,

Που απομακρύνεται.

Μα αυτό δεν ήταν το δικό μας, όχι ακόμη.

Εμείς εδώ, να περιμένουμε την σειρά μας, 
Να ελπίζουμε πως το δικό μας ταξίδι

Θα είναι καλό, ίσως.

Καμιά φορά να δακρύζουμε, να γελάμε μόνοι,

Μα, τι άλλο να κάνεις;

2/2013