Κι όταν πέφτει το σκοτάδι

Παλεύω με νύχια και με δόντια να μην εκραγώ,

Με νύχια και με δόντια να μην τα παρατήσω.

Μόνος, σ’ ένα κόσμο έρημο, γεννιέμαι

Ζω, ξυπνώ και πάλι κοιμάμαι

Μετά… τα τραγούδια τελειώνουν γρήγορα,

Τα ταξίδια, σύντομα και σε φέρνουν στην αρχή.

Οι άνθρωποι που συναντώ, μόνοι κι αυτοί

Θέλουν να νομίζω ότι γελούν, ότι ονειρεύονται,

Μα ουρλιάζουν, χωρίς κραυγή, κλαίνε βουβά τα βράδια

Ακόμη και οι λίγοι εκείνοι που γνώρισα

Φεύγουν, χωρίς να αντιδρώ, χωρίς να φωνάζω

Συνήθισα καλά να ξεχνώ, να εξοργίζομαι

Έμαθα στο τέλος, να μένω πάλι μόνος.

Κι ο χρόνος, τικ – τακ, χτυπά και συνεχίζει

Αλύπητα το δρόμο του στο άγνωστο.

Η ελπίδα είναι μια ωραία πλάνη

Αυτή η ανάγκη να πιστέψεις σε ένα παραμύθι

Πως κάτι γίνεται… ή κάτι θα γίνει.

Ξέρω ‘γω;

10/2012 

(thank you XMK for the inspiration and the quoting)