Και γιατί να αγχώνομαι;

Και γιατί να αγχώνομαι;

Αφού όλα είναι στη θέση τους.

Οι λογαριασμοί πληρωμένοι, σχεδόν

Τα αφεντικά το ίδιο κακά

Η ζωή απαράλλαχτα λυπηρή

Ή γεμάτη γέλιο, κάποιες φορές

Η μουσική στο YouTube

Τα μηχανάκια στις λάσπες

Η μοναξιά στο σπίτι

Οι φίλοι παραδίπλα, ευτυχώς

Το τηλέφωνο το ίδιο νεκρό

Το τσάι καυτό, λιγάκι πικρό

Τα σύννεφα όμορφα

Ο καιρός τρελός και γουστάρω

Το κρεβάτι τεράστιο και άδειο,

Τα αεροδρόμια γαλήνια γεμάτα κ’

Η θάλασσα ακόμη παγωμένη.

Μα είναι κι αυτή η ελπίδα

Πως κάτι θα συμβεί, κάτι θα αλλάξει

Θα με σηκώσει το κουδούνισμά του,

Θα σωθεί, ο κόσμος, η Ελλάδα, αδύνατο

Τίποτα δεν θα αλλάξει

Και κάθε μέρα θα συνεχίσει

Να ξημερώνει ίδια,

Σκληρή κι απέραντα γλυκιά

Μια ακόμη πρόκληση.

Το τηλέφωνο, στης κουζίνας το τραπεζάκι

5/2012