[GRE] Πρώτη φορά αναρωτήθηκα για το τι έχω κάνει, όταν ο ήλιος είχε πέσει για τα καλά και μπροστά υψωνόταν η μαύρη πλαγιά ενός βουνού. Είναι Σάββατο βράδυ, λίγο μετά τις εννιά το βράδυ, ο φακός μπροστά φέγγει όταν θυμάται, σε κάθε δεξιά το μελτέμι φτύνει εξοργισμένα και καταριέμαι την ώρα που δεν πήρα τα SPD και φόρτωσα την τσάντα με άχρηστα κιλά. Άγρια μα μαγική η νύχτα στα λαγκάδια της Άνδρου. Ανάμεσα στον πίσω τοίχο της εκκλησίας και τον κάθετο βράχο απέναντι, δύο περίπου μέτρα επίπεδης επιφάνειας κάνουν τον ιδανικό χώρο για το υπόστρωμα. “Σκηνή;” “Σπίτι”, “Υπνόσακος;” “Σπίτι κι αυτός”. Ίσως είχα μια τέλεια βραδιά κάτω από τα κατάφωτα αστέρια αν δεν φυσούσε από αριστερά, από δεξιά από πάνω αλλά και από κάτω. Και στις πέντε και μισή το πρωί στο πόδι, φόρτωμα και πάμε για ανηφόρα. Ομίχλη πάνω στο βουνό, ερημιά, μοναξιά. Στη μεγάλη κατηφόρα, το χωματόδρομο για την Άχλα, γουστάρω τρελά, επιτέλους ταχύτητα, σούζα πάνω από τα σαμάρια και να η πανέμορφη παραλία. Αλλά όσο σκέφτομαι το γύρνα, κάτι με πιάνει. Αράζω κάνα πεντάωρο, δροσερό μπανάκι, και φεύγω από την άλλη μεριά, στο παλιό μονοπάτι μετά το ξωκλήσι με τη γαλάζια πόρτα. Χιλιόμετρα αρκετά, καμία ενενηνταριά, ζέστη, ανηφόρες πολλές και συχνές, αέρας και μέση ωριαία για κλάματα. Είναι κι η παρέα με τον Μιχάλη, τον κυρ Δημήτρη, το Στέφανο και τις Amstel τους στο ταβερνάκι και η παραδοσιακή ομελέτα με πατάτες και λουκάνικα. Η Μαριλένα εφέτος θα πάει τετάρτη δημοτικού και μου σκάει κάτι χαμόγελα να λιώνεις στο δίωρο της επιστροφής στο πλοίο, Κυριακή βράδυ.
9/2011
