[GRE] Το κάλεσμα του Ιμάμη περνά μέσα από ένα βραχνό μεγάφωνο, εκείνα
τα παλιά σαν χωνί, φαντάζομαι. Τρεις με τέσσερις φορές τη μέρα. Αλλά δε φαίνεται
να συμβαίνει κάτι και οι άνθρωποι γύρω μου συνεχίζουν τη ζωή τους σα να μην
έγινε τίποτε. Σκέφτομαι λαϊκό πανηγύρι, θυμάμαι το μεγάφωνο της δικής μας εκκλησίας
στο χωριό. Που έπαιζε κάθε Κυριακή πρωί… ακόμη παίζει. Σε ξυπνούσε και σε
τσάντιζε, ό,τι κι αν έκανες. Βία! Καμία φορά το πρόγραμμα είχε γάμο, βάφτιση ή
και κηδεία. Τι διαφορά έχει εδώ; Θες δε θες, θα το ακούσεις. Ελλάδα – Τουρκία. Στους
δρόμους της Πόλης, στην πλευρά της Ασίας, μπορεί να πετύχεις καμία γυναίκα με
μαντήλα. Προσποιείται ότι κοιτάζει χαμηλά, ότι κρύβει τον τρόμο ή την άγνοια.
Ότι ζει σε ένα άλλο παραμύθι. Αλλά όπου κι αν κοιτάξω, είναι αδύνατο να
εντοπίσω κάτι από εκείνα που μας μάθαιναν χρόνια. Κάψτε τα βιβλία. Βάλτε φωτιά
στα μυαλά. Εδώ το χαμηλότερο κτίριο έχει δεκαεφτά ορόφους κι ο στενότερος
αυτοκινητόδρομος τρεις λωρίδες. Εδώ τα πάντα κινούνται. Και μιλώντας Αγγλικά
μπορείς να επικοινωνήσεις με τους πάντες. Με ευγένεια, με σεβασμό. Και η
φιλοξενία των ντόπιων… μένω έκπληκτος! Κωνσταντινούπολη, το 2013.
4/2013
