Στον αέρα

[GRE] Κοιμήθηκα ώρες πολλές, μα ξύπνησα, σε μια πόλη καυτή και ιδρωμένη. Και πώς βρέθηκα εδώ; Εκεί που, σ’ εκείνη την κατηφόρα με τα πεσμένα φύλλα, προσευχόμουν, το λάθος πάτημα που αναγκάστηκα να πάρω, στο μονοπάτι ξανά να με βγάλει. Και με έβγαλε, πονεμένο μα ευτυχή. Τώρα εδώ, σε μια έρημη πόλη, ζεστή, κίτρινη και γαλάζια, μα τόσο ήσυχη τη νύχτα. Κι ας μην το συνηθίζει. Δέκα μέρες στο άγχος του αγώνα. Ο Θανάσης το κατάλαβε νωρίς. “Πάλι μπήκες σε mood αγώνα”, είπε κάπου την πρώτη μέρα, και μετά… το ξέχασε. Ή μάλλον έκανε πως το ξέχασε και μ’ άφησε να χάνομαι στον κόσμο το δικό μου. Πολύ άγχος, μεγάλη η πίεση. Κ’ οι ώρες πάνω στο μηχανάκι, ατέλειωτες. Πλοήγηση, τα μάτια στο GPS, πόνος κοφτός στον χτυπημένο ώμο, στο στήθος, σαμάρια, λιβάδια στο πουθενά, κόσμος στο βουνό, χαιρετώ, ανηφόρες, τι κατηφόρες είν’ αυτές Παναγία μου;

Σου βγαίνει η πίστη, σφίγγεις τα δόντια, και ξανά μανά, κι άλλα χιλιόμετρα, κι άλλος ιδρώτας, κι άλλες κοφτές ξεραμένες ανάσες για οξυγόνο, μια γουλιά από το camel-back, εξουθενωμένος. Κι αυτή η κόντρα, λες και τσακώθηκα με τον εαυτό μου, να μου λέει να τα παρατήσω, πως όλοι τώρα αράζουν σε καμιά παραλία, μα εγώ χτυπιέμαι στα βουνά της Ρουμανίας; Το μονοπάτι κατηφορίζει, βγαίνει σε πεδιάδα, σε πολιτισμό ξανά, σε χωριό. Χαίρομαι, λεω τελειώνουμε και για σήμερα. Μα ακόμη δεν φαίνεται πουθενά η αψίδα της Red Bull. Και το GPS με οδηγεί ξανά προς το βουνό. Δεν γίνεται! Πάλι ανηφόρα; Πάλι σκόνη; Πάλι μονοπάτι; Λες και παίζουν με τα νεύρα μου! Εκεί είν’ το παιχνίδι. Θ’ αντέξεις; Θα μείνεις συγκεντρωμένος; Θα φανείς δυνατός; Εδώ δεν υπάρχει ούτε η μάνα σου, ούτε κανείς να σε φροντίσει. Είσαι μόνος, ολομόναχος, εσύ κι ο εαυτός σου πάνω σ’ ένα κουρασμένο μηχανάκι. Και μόνος πρέπει να τα βγάλεις πέρα.

Μέχρι που, σα να ξεχνάς τα πάντα, φτάνεις στα τελευταία χιλιόμετρα, βρίσκεις τη δύναμη ν’ ανοίξεις ξανά το γκάζι, φτάνεις τους μπροστινούς, περνάς, μπαίνεις στο μονοπάτι δίπλα στο ποτάμι, βλέπεις τα τελευταία σπίτια της πόλης, το GPS σε βγάζει μέσα στην κίνηση, στρίβεις δεξιά, φτάνεις στα σκαλιά, ανεβαίνεις προς την αψίδα, χώνεσαι στην αγκαλιά του κόσμου, ο Νικόλας γελά, πετώ το KTM στον αέρα, τερμάτισα.

copyright@redbullromaniacs.com

7/2011

Right there

[ENG] Job done. And I guess it all got a bit more emotional. How couldn't it be? Riding through pain for two out of the five days, each time trying to make it to the next checkpoint, struggling to see the Red Bull arch at the finish of each day. It may not have been as difficult as last year, and probably I was better prepared and knew what to expect. But finishing the Red Bull Romaniacs, always pushing yourself beyond your personal limits, is a feeling that could instantly turn the tears into a smile of happiness beyond words. Raise your hands... you made it there.

copyright@P. Nesuta, S. Marcovici

7/2011

Just like a family

[ENG] What I like the most about Beta, is that the whole brand's like a family. You've got Lorenzo taking care of sales and stuff, Fabrizio, ex factory rider who's now in charge of the team, a buch of mechanics and that's all. And they seem to do a pretty good job on their bikes too, since for the past three years they've made great changes to their RR enduro line-up. And that takes us to this magnificent place, a 500-year old palazzo somewhere outside Malpensa, Milan. A private property, own by a lady whose son used to race enduro. Imagine a couple of hills with 30-meter high trees, red soft dirt and some tricky single-trails with a variety of uphill or downhill sections. And that's me pointlessly trying to make the rear wheel of an RR 350 stay in line with its front. #greatday #greatbike

copyright@marco zamponi/Beta

6/2011