Λυπάμαι

Για τους ανεκπλήρωτους έρωτες

Για τα βράδια μακριά σου

Μα και για εκείνα δίπλα σου.

Και μετά είναι η ελπίδα

Ανάθεμά τη… που σε διαλύει.

Αποχαιρετιστήκαμε, κάτω από την πόρτα σου

Με χαμόγελα μισά, λόγια κρυμμένα,

Σχέδια που δεν…

Βράδια που, μόνοι πάλι κι έρημοι

Σ’ αυτό τον κόσμο το μεγάλο

Μόνοι κι έρημοι, έτσι είναι.

Κι όπως λέει ο Μπουκόφσκι,

“Εκείνο που μετρά περισσότερο

Είναι το πόσο καλά περπατάς στη φωτιά”

Στη φλόγα, στην καταστροφή,

Που μας καίει.

Μια κοινή μοίρα, κανείς δεν ξεφεύγει

Κανείς εδώ δε γλιτώνει

Παρά ζει, αναπνέει όσο κρατά το παραμύθι

Ότι όλα θα πάνε καλά.

Τίποτα δεν θα πάει καλά,

Ποτέ δεν πήγαινε

Τίποτα.

Κι εσύ, τώρα, ετούτη τη στιγμή

Πού να ‘σαι; Τι να σκέφτεσαι;

5/2012

Erzbergrodeo 2013

[GRE] Θυμάμαι το φεγγάρι, μία μικρή αλλά δυνατή καμπύλη, στο βάθος του σκοτεινού ουρανού, ανάμεσα στους υπερφωτισμένους ορθόδοξους τρούλους, νύχτα στο Βελιγράδι. Οδήγηση ανά βάρδιες, τα χιλιόμετρα μετρούν κατά εκατοντάδες. Σε νανουρίζουν ωραία όσο ξαπλάρεις στο κρεβατάκι, στο λευκό κινούμενο σπίτι που ψιλοζορίζεται στις ανηφόρες. Θυμάμαι την αίσθηση δέους, όταν κατηφορίζεις την τεράστια γέφυρα, με το λατομείο του Erzberg στα αριστερά σου. Ένα βουνό γεμάτο τρύπες, οι γύρω κορυφές κάτασπρες, πανύψηλα δέντρα, πράσινα και ψηλά. Αυστριακοί, λιώμα από το μεθύσι, κυλιούνται στις τρεις τα ξημερώματα σε δέκα πόντους λάσπης, με τη βροχή να πέφτει ασταμάτητα. Σε αγώνα ήρθαμε ή… Ο Αντρίκος έχει πλάκα. Δε μιλά πολύ, αγχώνεται πολύ, αλλά παλεύει. Και συνεχίζει. Μα πλάκα έχουμε και οι υπόλοιποι. Καθένας στον κόσμο του, καθένας τον ρόλο του. Και τελικά όλα πηγαίνουν τέλεια, τα βρίσκουμε, περνάμε καλά. Τι άλλο έχει σημασία; Ταξιδεύοντας. Για το κρύο είπα;

 

copyright@Χ. Χριστόπουλος

6/2013

Στην Πόλη

 

[GRE] Το κάλεσμα του Ιμάμη περνά μέσα από ένα βραχνό μεγάφωνο, εκείνα τα παλιά σαν χωνί, φαντάζομαι. Τρεις με τέσσερις φορές τη μέρα. Αλλά δε φαίνεται να συμβαίνει κάτι και οι άνθρωποι γύρω μου συνεχίζουν τη ζωή τους σα να μην έγινε τίποτε. Σκέφτομαι λαϊκό πανηγύρι, θυμάμαι το μεγάφωνο της δικής μας εκκλησίας στο χωριό. Που έπαιζε κάθε Κυριακή πρωί… ακόμη παίζει. Σε ξυπνούσε και σε τσάντιζε, ό,τι κι αν έκανες. Βία! Καμία φορά το πρόγραμμα είχε γάμο, βάφτιση ή και κηδεία. Τι διαφορά έχει εδώ; Θες δε θες, θα το ακούσεις. Ελλάδα – Τουρκία. Στους δρόμους της Πόλης, στην πλευρά της Ασίας, μπορεί να πετύχεις καμία γυναίκα με μαντήλα. Προσποιείται ότι κοιτάζει χαμηλά, ότι κρύβει τον τρόμο ή την άγνοια. Ότι ζει σε ένα άλλο παραμύθι. Αλλά όπου κι αν κοιτάξω, είναι αδύνατο να εντοπίσω κάτι από εκείνα που μας μάθαιναν χρόνια. Κάψτε τα βιβλία. Βάλτε φωτιά στα μυαλά. Εδώ το χαμηλότερο κτίριο έχει δεκαεφτά ορόφους κι ο στενότερος αυτοκινητόδρομος τρεις λωρίδες. Εδώ τα πάντα κινούνται. Και μιλώντας Αγγλικά μπορείς να επικοινωνήσεις με τους πάντες. Με ευγένεια, με σεβασμό. Και η φιλοξενία των ντόπιων… μένω έκπληκτος! Κωνσταντινούπολη, το 2013.

4/2013

Absolute clarity

"A few times in my life I've had moments of absolute clarity. When for a few brief seconds, the silence drowns out the noise and I can feel rather than think, and things seem so sharp and the world seems so fresh. I can never make these moments last. I cling to them, but like everything, they fade. I've lived my life on these moments. They pull me back to the present and I realize that everything is exactly the way it was meant to be."

words: A Single Man (2009)

Περιμένοντας

Είμαστε εδώ και στεκόμαστε

Είναι υγρά, κάνει ψύχρα, ξημερώνει.

Κάποιοι, οι ανυπόμονοι

Πατούν την κίτρινη γραμμή επιβίβασης.

Εμείς εδώ, λίγο πιο πίσω

Στα καθίσματα τα πλαστικά

Με την τσιμεντένια πλάτη.

Πολλοί έφυγαν, δικοί μας

Αγαπημένοι, φίλοι ή γνωστοί

Σκαρφάλωσαν τα δύο, τρία σκαλοπάτια

Είδαμε τις φιγούρες τους

Να διασχίζουν τα μακρόστενα τζάμια

Να κάθονται αναπαυτικά και

Να μιλούν σε άλλους, ξένους.

Χαιρετισμός τους κάποιος καπνός

Σφραγίδα τους, που μας ξυπνά τα βράδια

Οι εικόνες, οι αναμνήσεις των στιγμών

Που περάσαμε μαζί.

Το σιδερένιο σφύριγμα ενός τρένου που φεύγει,

Που απομακρύνεται.

Μα αυτό δεν ήταν το δικό μας, όχι ακόμη.

Εμείς εδώ, να περιμένουμε την σειρά μας, 
Να ελπίζουμε πως το δικό μας ταξίδι

Θα είναι καλό, ίσως.

Καμιά φορά να δακρύζουμε, να γελάμε μόνοι,

Μα, τι άλλο να κάνεις;

2/2013